PIERWSZY RAZ SAMOLOTEM – Jak pokonać strach? 10 rad co można zrobić, żeby mniej bać się lotu samolotem cz.1.

Zawsze bałam się latać samolotem. Aż do 24 roku życia na wakacje jeździłam tylko samochodem lub autokarem. Za nic nie wyobrażałam sobie wsiąść do samolotu. Aż przyszła ta decyzja... wsiadam i lecę na wymarzony wyjazd, albo rezygnuję z wyjazdu. W końcu każdy z nas staje przed taką decyzją, bo przecież do większości miejsc na świecie trudno (albo wręcz niemożliwe jest) dojechać drogą lądową.

Dla mnie pierwszym krokiem do przełamania lęku przed lataniem było podjęcie decyzji o wylocie na wakacje i uświadomienie sobie, że w celu realizacji mojego marzenia muszę odłożyć lęk na drugi plan. Decyzję podjęłam szybko. Potem dopiero zaczęły się kolejne schody.

Decyzja podjęta, wyjazd zarezerwowany, ale lęk i niepokój pozostały. Mimo ogromnej chęci na wyjazd, silnej motywacji i wiedzy o tym, że zrealizuje się moje marzenie w tyle głowy zostały lękliwe myśli: „A co będzie jeśli...?”, „A jakie to jest uczucie...?”. Biłam się z nimi dość mocno póki nie wykonałam kilku kroków dla mojej psychiki:

1. Zaczęłam rozmawiać z przyjaciółmi, którzy już lecieli samolotem i prosić ich o rady jak poradzić sobie z pierwszą podróżą.

Rozmowy mocno mi pomogły. Upewniły, że z wielu osób z którymi rozmawiałam prawie nikt nie przeżył trudnych lotów z turbulencjami, nieprzyjemności fizycznych jak wymioty podczas startu czy lądowania. Wszyscy opowiadali o śmiesznych sytuacjach na pokładzie, nikt nie miał traumatycznych przeżyć po których stwierdziłby, że nigdy już nie wsiądzie do samolotu. Przez to, że powiedziałam znajomym o moich lękach, nie straszyli mnie, a upewniali, że wszystko będzie dobrze. Poza tym ludzie, którzy dużo latają i mają w tych sprawach doświadczenie mają swoje sposoby na radzenie sobie np. z zatykaniem się uszu podczas zmian ciśnienia, trudnościami z zasypianiem podczas lotu, z tym jak „wysiedzieć długą podróż” itd..Warto ich było o nie zapytać, bo w ten sposób oszczędziłam sobie wielu nieprzyjemności.

2. Zaczęłam robić rozeznanie w internecie – na stronach lotnisk – dotyczące zasad bezpieczeństwa podczas lotu, rzeczy które można, a których nie można przewozić w danym bagażu, a nawet rozkładu i wyglądu lotnisk.

"Obłoki Fergany" Przemysław Chwała

Kirgizja i Uzbekistan. Miejsca odległe, nie tylko na mapie, ale i ze względu na małą ich rozpoznawalność. Jak pisze Autor książki "Obłoki Fergany"- Przemysław Chwała - gdy opowiadał znajomym o planowanej przez siebie podróży, spotykał się z wieloma pytaniami o położenie, kulturę, a nawet poprawną nazwę tych terenów. Dla mnie to też miejsca tajemnicze! Chociaż wiem, gdzie leżą na mapie, znam ich stolice i podstawowe informacje geograficzne, to gdybym miała zamknąć oczy i opowiedzieć o tym co widzę myśląc o Kirgistanie powiedziałabym, że bezkresy traw i plemiona koczownicze. I tyle. Z tym większą przyjemnością zabrałam się za lekturę książki "Obłoki Fergany". Żeby w końcu poznać ten mało znany mi zakątek świata.

Źródło: www.muza.com.pl

Pamiętam jak kilka lat temu moja koleżanka jechała na wolontariat do Kirgistanu. Wiem, że uczyła się rosyjskiego, żeby móc się na miejscu w miarę sprawnie porozumiewać. Pamiętam, że opowiadała po powrocie o jurtach, o koczowniczym stylu życia, o pięknych górskich krajobrazach. Była zafascynowana ludźmi i wprost zachłysnęła się tą przygodą. Słuchałam jej opowieści z zafascynowaniem, tym bardziej, że były to te czasy w moim życiu, gdy jeszcze nikt z moich znajomych nie był dalej niż w Paryżu. Ten Kirgistan rozbudził, więc i moją wyobraźnię. 

Rozbudził też wyobraźnię Autora książki "Obłoki Fergany" Przemysława Chwały, który wybrał się tam w podróż po bezkresach stepów, górach i miastach do których z dziewiczych terenów zszedł naród kirgijski. Książka daje wspaniałą możliwość przyjrzenia się Kirgizji z wielu perspektyw. Opowiada o historii tego miejsca, o krajobrazach i obecnej sytuacji politycznej, a wszystko ustami osób najlepiej znających temat - mieszkańców. Wielu podróżników powtarza, że największą wartością podczas odbytej podróży są spotkani ludzie. I w przypadku książki "Obłoki Fergany" to stwierdzenie się sprawdza. Historie ludzkie opisane w książce są prawdziwe, poruszające, czasami wręcz wzruszające. Dają możliwość refleksji również nad naszym życiem. 

Poza tym reportaż Przemysława Chwały wypełniony jest informacjami geograficznymi, historycznymi i ciekawostkami kulturowo-politycznymi, przez co pozwala spojrzeć na Kirgizję jako na całość, a nie tylko poznać historie wybranych jej mieszkańców. 

Książka jest moim zdaniem dość specyficzna. Nie każdemu się spodoba. Jeśli szukacie lekkiej opowiastki z podróży to sięgnijcie po inną lekturę. Nie jest to bowiem opis podróży w stylu glamour. Jeśli natomiast interesuje Was sytuacja "Wschodu", ciekawią Was zagadnienia związane z kulturą rosyjską (Autor do docelowej destynacji podróżuje m.in. koleją transsyberyjską), czy planujecie podróż w opisywane w książce regiony Azji Centralnej - będziecie z lektury zadowoleni. Ja muszę się przyznać, że książkę czytałam "na pół". Najpierw bardzo mnie zainteresowała, potem potrzebowałam od niej małej przerwy i teraz z wielką radością ją dokończyłam. Ogólnie jednak - polecam! Szczególnie jeśli, tak jak wspomniałam, kogoś interesuje ten akurat region świata, Chylę czoła Autorowi za wybranie na podróż takiego kierunku i popularyzowanie wiedzy o nim. Uważam, że ciągle za mało wiemy o Azji Centralnej, tym bardziej więc cieszę się na każdą możliwość zmiany mojego światopoglądu i poznania historii ludzi z tego "tajemniczego" zakątku świata.

Przeczytana książka: "Obłoki Fergany", Przemysław Chwała, Wydawnictwo MUZA, 2017

Bezpieczne wakacje - Bezpieczeństwo we Włoszech.

„Czy wyjazd do Włoch jest bezpieczny?” „Jak wygląda sprawa uchodźców?” „Czy istnieje zagrożenie katastrofami naturalnymi lub atakami terrorystycznymi?” W obecnych czasach takie pytania towarzyszą wszystkim planującym zagraniczny wyjazd wakacyjny. Jest to zrozumiałe. Sama organizując swoje podróże i wybierając destynacje sprawdzam je pod kątem bezpieczeństwa pobytu. Dlatego dzisiaj postaram się odpowiedzieć na często zadawane przez Was w wiadomościach prywatnych pytanie „Czy Włochy są bezpieczne?”. W miarę możliwości starając się ustosunkować do wszystkich wyżej wymienionych kwestii.

Zacznę jednak od sprawy najważniejszej! Post, który zaraz przeczytacie jest opisem bardzo subiektywnym, bazującym przede wszystkim na moich doświadczeniach zdobytych podczas roku życia we Włoszech. Uczucia i wydarzenia w nim opisane mają zarysować Wam ogólną sytuację bezpieczeństwa w Italii, ale proszę nie generalizujcie ich i nie uznawajcie moich słów za żadną wyrocznię. Daleka jestem od radzenia „jedź” lub „nie podróżuj”. Każdy musi na podstawie zebranych przez siebie informacji podjąć świadomą decyzję. Do tego Was zachęcam. Przeczytajcie co mam Wam do powiedzenia, zajrzyjcie do źródeł które podaję, może jeszcze do jakiś innych stron, a potem świadomie, samodzielnie zdecydujcie. Nie dlatego, że ktoś Wam doradził, ale dlatego, że chcecie gdzieś jechać, że czujecie się z tą decyzją dobrze i bezpiecznie.

Tyle słowem wstępu. Czas na informacje zasadnicze...

Bezpieczeństwo we Włoszech – stanowisko Ministerstwa Spraw Zagranicznych (na dzień 12.08.2017).

Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie wystosowało, żadnego ostrzeżenia dla podróżujących, co oznacza, że nie odradza podróży do Włoch jak ma to miejsce w przypadku krajów wyjątkowo zagrożonych wojnami, atakami terrorystycznymi czy aktami terroru specyficznie w stosunku do turystów. Na stronie "polakzagranicą.msz.gov.pl" uprzedza, że we Włoszech utrzymuje się wysoki poziom zagrożenia atakiem terrorystycznym, ale wprowadzone są nadzwyczajne środki bezpieczeństwa mające na celu im zapobieganiu.

Podróż samochodem do Włoch – uwaga na oszustów.

Ponieważ publikowałam posty o podróży samochodowej do Włoch – przez Austrię i Czechy i przez Szwajcarię i Niemcy, to również w tym poście nawiążę do pewnego wydarzenia w podroży. Ku przestrodze! Podczas jednej z tras do Włoch spotkała nas taka sytuacja... Jechaliśmy autostradą przez Czechy. Wyprzedziliśmy pewne drogo wyglądające auto, które po naszym manewrze zaczęło puszczać do nas światła. Zdziwieni i przestraszeni, że może coś nie tak jest z naszym samochodem zjechaliśmy na pobocze i włączyliśmy światła awaryjne, żeby to sprawdzić. Auto stanęło za nami. Do naszego auta podszedł mężczyzna w średnim wieku, o ciemnej karnacji, ubrany w garnitur, obwieszony złotem. Zaczął pytać w jakim języku mówimy. Gdy wyłapał, że jesteśmy z Polski zaczął po Polsku opowiadać nam swoją historię (nie przytoczę dokładnie)... że brakuje mu paliwa, a nie ma przy sobie żadnej gotówki. Że jedzie do żony i dzieci, że musi się do nich dostać. Że prosi o pożyczenie mu dowolnej sumy gotówki żeby chociaż trochę dotankował. Da w zamian na swojego iPhone, swoje złoto... cokolwiek chcemy... Wręcz rzucał w nas tymi rzeczami z desperacji. Napisane od razu wydaje się podejrzane prawda? Ale uwierzcie mi mówił tak przekonująco, że przez chwilę zastanawialiśmy się czy nie pomóc. Ale nie mieliśmy nawet ze sobą dużej ilości gotówki, więc poradziliśmy, aby zadzwonił po holowanie, przeprosiliśmy go i odjechaliśmy. Co się okazało? To znana sztuczka autostradowych oszustów. Wiele takich sytuacji opisanych jest w gazetach (np. tutaj) na forach kierowców np. tutaj. Uważajcie i nie dajcie się nabrać! 

Samodzielne podróżowanie po Włoszech – czy jest bezpiecznie?

„Zakochani w świecie. Malezja” Joanna Grzymkowska - Podolak

Ostatnie dwa dni spędziłam szczęśliwie – na plaży z książką. Szum fal, piasek między stopami, morska bryza i wspaniała lektura. Czy czegoś więcej potrzeba do pełni relaksu i rozluźnienia? Mnie nie! Tym bardziej, jeśli książka jest nie byle jaka, bo napisaną przez wspaniałych ludzi, pełnych pasji i miłości do podróżowania. Mówię o zakochanych w świecie Asi i Jarku i o najnowszej książce Asi tym razem z podróży do Malezji - „Zakochani w świecie. Malezja” Joanny Grzymkowskiej-Podolak.

Ci z Was którzy śledzą bloga od dłuższego czasu na pewno kojarzą już moje wcześniejsze zachwyty książkami Asi - „Zakochani w świecie. Maroko” i „Zakochani w świecie. Indie”. Tym razem też nie będzie inaczej. Nie zawiodę Was ja – bo znowu będę słodzić i zachwalać. Nie zawiedzie Was książka, bo czyta się ją niemal jednym tchem, z ciekawością, podziwem dla podróżników i radością poznawania świata.


Moje przemyślenia o książce „Zakochani w świecie. Malezja” Joanny Grzymkowskiej-Podolak zacznę tym razem od końca, nawiązując do zamykającego ją cytatu, który mocno poruszył moją wyobraźnię.

„Życie daje każdemu tyle, ile sam ma odwagę sobie wziąć.”

Piękne słowa, zarówno w kontekście podróży, jak i życia w ogóle. Warto mieć odwagę, żeby spełniać marzenia o podróżowaniu! Ciągle to powtarzam, że wcale nie trzeba być globtroterem, nie trzeba wydawać majątku. Sposobów na podróżowanie jest wiele i każdy jest dobry. Każdy z nich prowadzi nas do poznania piękna świata.

Joanna Grzymkowska-Podolak w najnowszej książce tym razem zabiera nas do pięknej Malezji. W sumie to mało nam o niej wiadomo. My Polacy, generalizując, jeśli chodzi o Azję Południowo-Wschodnią częściej podróżujemy do Tajlandii, Wietnamu czy Indonezji. Czasami loty w dalekie krańce świata jak Australia tranzytem prowadzą nas do Singapuru czy Kuala Lumpur. Mało kto natomiast świadomie, na dłużej się tam wybiera. Po lekturze książki „Zakochani w świecie. Malezja” nie jestem w stanie zrozumieć dlaczego! W Malezji jest tyle niesamowitych krajobrazów i wyjątkowych rzeczy do zobaczenia... Joanna opowiada między innymi o (jeszcze do niedawna najwyższym budynku na świecie) bliźniaczych wieżach Petronas Towers w Kuala Lumpur, pięknych plażach, dżungli na fragmentem należącej do Malezji wyspie Borneo, największym kwiecie na świecie - Raflezji, występujących tylko tu małpach - Nosaczach Sundajskich, spacerach po canopy walk – podwieszanych na linach szlakach prowadzących przez dżunglę, o domach łowców głów i o duchach dżungli. A to tylko niektóre z atrakcji przez które można się w Malezji zakochać. Jest jeszcze pyszne jedzenie, są wspaniali otwarci ludzie, są dziewicze plaże i na przykład możliwość spotkania z szamanem... I to dalej nie wszystko. Ale wszystkiego nie chcę Wam zdradzać, żeby nie ukraść Wam radości z czytania książki.